بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [علیه
السلام] فِى صِفَةِ الْمُؤْمِنِ
و درود خدا بر او ،
فرمود: در توصیف مؤمن
الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِى وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِى
قَلْبِهِ
شادى مؤمن در چهرة او ،
و اندوه وى در دلش پنهان است
أَوْسَعُ شَیْءٍ
صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً
سینه اش از هر چیزى فراخ تر ، و نفس او از هر چیزى
خوارتر است
یَکْرَهُ الرِّفْعَةَ
وَ یَشْنَأُ السُّمْعَةَ
برترى جویى را زشت ، و
ریاکارى را دشمن مى شمارد،
طَوِیلٌ غَمُّهُ
بَعِیدٌ هَمُّهُ کَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ
اندوه
او طولانى ، و همت او بلند است، سکوتش فراوان ، و وقت او با کار گرفته است،
شَکُورٌ صَبُورٌ
مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ
شکر گزار و شکیبا و ژرف
اندیش است
ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ
سَهْلُ الْخَلِیقَةِ
به احتیاج خود بخیل
است(ظاهر نمی کند و نمی گوید) و نرم خو و فروتن است،
لَیِّنُ الْعَرِیکَةِ
نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ
.
نفس او از سنگ خارا سخت
تر اما در دیندارى از بنده(بَرده) خوارتر است.